Chandra (2)

Jesień zawsze sprzyja poezji. 

Norma społeczna 

znowu słyszę znany mi rytm 

ramiona bezwiednie się poruszają 

ludzie patrzą na mnie dziwnie

w tramwaju

metrze

w za dużych swetrach

przymałych butach

przykrótkich kurtkach 

uśmiech przebiega mi z kąta w kącik

nie za małych i niezbyt pełnych ust

widzę po ich czołach, że 

czołgają swoje myśli w korytarze bez wyjścia 

dezintegruje to moje ciało

zatrzymuje taniec 

dekomponuje tkanki 

zatrważa zmysły 

i tak w bezruchu, paraliżu 

obdarowujemy się spojrzeniami 

pełnymi nienawiści 

bezradności 

pouczenia 

niezrozumienia 

O mnie / About

w każdej komórce mam inny nastrój, 

inny pogląd na tę sytuację, 

one się kłócą (i klną), 

nie dają w nocy spać. 

nosz kurwa mać. 

Zapach lata

docenić

to lato było cieplejsze od wszystkich innych

nie raz odebrało oddech w nocy

nie pozwoliło dokończyć niejednego snu

(oszczędziło tym sposobem wiele koszmarów)

niespodziewanie wyciągnęło rękę

mówiło: przestań

a ja bez zbędnych pytań 

przestałam pół wakacji w deszczu, a pół w słońcu

pół dnia w upale, a pół w mrozie

czyjegoś spojrzenia

ukryta w obcych źrenicach odbijam się od kolejnej kałuży

kąciki ust wciąż zwalczają grawitację

10.09.2018

Czerwiec

czerwiec

z reklamówką czereśni szłam

i płakałam

pytasz, co nucę pod nosem

z kim się zadaję

jaką mam receptę na choroby świata

mijam cię tak smutno

dusząc w dłoniach siatkę

ale cała drżę i w końcu

wypada mi z rąk

(czereśnie rozsypały się po całej Skaryszewskiej)

brak sił

brak tchu

i szczęścia brak

już nawet płakać mi się nie chce

21/06/2018

Współczynnik entropii

Jakieś milion.

Nie, jeszcze nie skończyłam sesji, więc piszę.

entropia

przydarzył mi się nieporządek

(to nieczęste,

w głowie, na półkach i kalendarzu 

podchodzę do spraw minimalistycznie

- a może -

minimalnie?)

i w tym drewnie i szkle

(muszę przyznać, że czuję się trochę jak w cieplarce)

dudni mi w uszach oranżada

pływam w bąbelkach i w sumie 

już nie wiem, gdzie jestem

nie składam się w spójną całość

zarzucają mi wiele rzeczy, a ja

zarzucam na ramiona dżinsową kurtkę

i topnieje powoli mój kruchy lód

18/06/2018

Wielki powrót

Rzucić swoje pasje to głupota.
Ale człowiek mądrzeje na młodość.

Długo mi zajmie, zanim znowu zacznę dobrze pisać i cokolwiek pisać. Ale dam radę!
Po sesji przebuduję tu nieco pomieszczonka. Może ktoś jeszcze mnie czyta? ;)

Na razie, na początek, bardzo słaby wiersz.
Ale lepiej zaczynać źle i rosnąć, c'nie?

drzwi

za zamkniętymi powiekami

trzepoczące wizje

kolory, które niesie wiatr

narysują równo

narysują gówno

życie nie

potwory i spółka wyłażą z nas w nocy

nie dają spać, 

a światło bije w oczy

czemu dzień zaczyna się już o czwartej nad ranem?

koniec świata

rozczarowanie

więdną zapomniane na parapecie kwiatki

w głowie tłucze się rozgrzany taniec

łiłu-łiłu

karetka

ćwir ćwir

ptaszek-ptaszki

ruch rzęs do góry

nowy dzień

byłoby głupie z mojej strony stanąć w miejscu

więc pa-pa

(idę sobie dalej, i dalej)

[c] ja, dziś.